Zajęcia z pedagogiem

JAK BAWIĆ SIĘ Z DZIECKIEM W DOMU?

Zabawy rozwijające zmysł dotyku i motorykę małą:

Swobodne rysowanie na dużych powierzchniach papieru – flamastrami, ołówkami, pastelami, kredkami świecowymi. Wypełnianie konturów poprzez zamalowywanie;
Nawlekanie koralików, guzików, przewlekanie sznurków, tasiemek i sznurowadeł przez różne przedmioty i otwory;
Chwytanie drobnych przedmiotów i manipulowanie nimi (oburącz, jedną ręką);
Otwieranie i zamykanie pudełek, różnych pojemników, butelek plastikowych;
Wkładanie i wyjmowanie przedmiotów do/z pudełka;
Dotykanie przedmiotów o różnej fakturze (zabawy dotykowe) - miękkie, twarde, szorstkie, mokre, itd.;
Cięcie po narysowanych liniach prostych i krzywych, przecinanie pasków papieru, przecinanie sznurka, wycinanie różnych kształtów;
Rysowanie wzorów literopodobnych i szlaczków;
Rysowanie – patykiem, pędzlem, pisakiem lub palcem po piasku, po ziemi, na tacce z kaszą;
Zabawy z materiałem sypkim – groch, kasza, makaron, piasek – mieszanie, wrzucanie i wyjmowanie przedmiotów, przesypywanie;
Zabawy z masami plastycznymi – załącznik „Masy plastyczne do samodzielnego wykonania”
Budowanie z klocków budowli;
Zabawy paluszkowe – „Sroczka kaszkę ważyła”, „Idzie rak”;

Ćwiczenia w zakresie orientacji w schemacie własnego ciała i w przestrzeni :

Poznawanie własnego ciała:

Przeglądanie się w lustrze;
Wskazywanie i nazywanie poszczególnych części ciała;
Poruszanie wskazaną częścią ciała (poruszanie głową ręką itd.);
Pokazywanie min w lustrze (wesoła, smutna, zła);
Odrysowywanie dziecka na kartonie, uzupełnienie rysunku;

Ćwiczenia orientacji w przestrzeni:

Układanie przedmiotów na podłożu: postaw misia na półce, włóż samochód do pudełka, itd.
Rozumienie i wykonywanie poleceń np. stań za mną, idź do przodu, stań za krzesłem;
Zabawy konstrukcyjne: poukładaj klocki jeden na drugim, jeden obok drugiego (poprzedzić pokazem);
Układanie przedmiotów na podanym wzorze, obok wzoru;
Porównywanie dwóch przedmiotów (duży, mały, długi, krótki);
Układanie klocków według określonych zasad np. z przodu małe, z tyłu duże, na dywanie zielone, w pudełku czerwone;

Ćwiczenia percepcji wzrokowej, słuchowej i ruchowej :

Ćwiczenia rozwijające percepcję wzrokową i koordynację wzrokowo ruchową

Wskazywanie przedmiotów znanych dziecku – zabawa ,, Pokaż mi…’’;
Wskazywanie przedmiotów na obrazkach;
Nawlekanie na sznurek elementów, np. guzików, koralików;
Sortowanie wg wielkości, nawlekanie dużych, następnie coraz mniejszych korali na sznurek;
Dobieranie przedmiotów na zasadzie ,, taki sam’’ np. (2 lalki, 2 misie, dwa klocki);
Wkładanie przedmiotów do pojemników o różnym otworze;
Dopasowywanie obrazków do przedmiotów;
Układanie puzzli, składanie pociętych widokówek;
Rysowanie na dużej powierzchni (dowolne ruchy koliste, rysowanie kropek, kresek);
Łączenie kropek linią,
Odwzorowywanie prostych kształtów (linie pionowe, poziome, koła);
Zabawy z piłkami – np. turlanie po wyznaczonej trasie, łapanie w różnych pozycjach;
Rzucanie do celu woreczków z różnymi materiałami;
Zabawy z bańkami mydlanymi – rozbijanie, łapanie baniek przez dziecko;
Wyszukiwanie przedmiotów, zabawek w najbliższym otoczeniu;
Tworzenie zbiorów według jednej cechy (kolor, długość, grubość, wielkość, kształt),

Ćwiczenia rozwijające percepcję słuchową oraz koordynację słuchowo ruchową:

Naśladowanie i rozpoznawanie głosów zwierząt;
Rozpoznawanie osób na podstawie barwy ich głosu;
Rozpoznawanie różnych instrumentów lub innych dźwięków z życia;
Uderzanie w przedmioty – próby naśladowania dźwięków;
Nauka piosenek, wierszyków, rymowanek;
Wysłuchiwanie dźwięków i przyporządkowanie słyszanego dźwięku do obrazka;
Rozpoznawanie wytwarzanych dźwięków (dziecko wskazuje przedmiot, który identyfikuje ze słyszanym dźwiękiem);
Słuchanie muzyki;
Zabawy ruchowe przy muzyce;

Przepisy na masy plastyczne - pobierz TUTAJ!

Metody pracy wykorzystywane na zajęciach z pedagogiem

ELEMENTY PEDAGOGIKI ZABAWY

Pedagogika zabawy wykorzystuje szeroki wachlarz metod i zabaw (rozluźniających, ruchowych, twórczych tj. taniec, śpiew, ruch, drama) pobudzających do aktywności, przeżyć, nawiązania kontaktu, współpracy, samoświadomości. Spontaniczna aktywność dziecka wyzwalana podczas zabawy, sprzyja zaspakajaniu przez dziecko jego naturalnych potrzeb rozwojowych, rozwiązywaniu jego aktualnych problemów życiowych, w twórczy i stosowny do wieku sposób. Zabawa stanowi ważny środek wspomagania rozwoju poznawczego dziecka i stanowi użyteczną formę terapii.

Wyróżniamy 6 kategorii zachowań zabawowych dziecka, które można podtrzymywać, wzmacniać lub wywoływać:

- zwracanie przez dziecko uwagi wzrokowej lub słuchowej na zabawkę,

- złożone powiązania zabawowe przedmiotów – dziecko dotyka lub łączy razem dwa lub więcej przedmiotów, dopasowując je, zestawiając, np. nakłada pokrywkę na garnuszek,

- zabawa w udawanie czegoś – dziecko nalewa herbatę z pustego czajnika do filiżanki,

- zabawa komunikacyjna – zachodzi w niej zwrotność czynności, np. dawanie, zabieranie,

- prosta motoryczna zabawa eksploracyjna – badanie ustami, chwytanie, podnoszenie, rzucanie, szarpanie, darcie, uderzanie, itp.,

- zabawy polegające na wywoływaniu efektów słuchowych i wzrokowych, np.: kręcenie tarczą telefonu, dzwonienie dzwonkiem, grzechotanie, itp.

PROGRAM AKTYWNOŚCI CH. KNILLA

Program aktywności opiera się na poznaniu przez dziecko różnych rodzajów aktywności poprzez dostosowanie swoich ruchów do melodyczno-rytmicznego akompaniamentu. Aktywność ta może być realizowana na różny sposób, w zależności od specyficznych potrzeb dzieci i ich możliwości ruchowych.

Głównym założeniem terapii jest to, że dziecko, nawet najbardziej pasywne, można zachęcić do przejawiania własnej inicjatywy i aktywności.

Główne cele metody:
- nawiązanie prawidłowego kontaktu z dzieckiem przez przełamywanie barier w komunikacji;
- aktywizowanie dziecka do podjęcia własnej aktywności;
- kształtowanie świadomości i orientacji w schemacie ciała;
- rozwijanie sprawności ruchowej;
- kształtowanie poczucia rytmu, dzięki elementom muzykoterapii.

ELEMENTY METODY RUCHU ROZWIJAJĄCEGO W. SHERBORNE

Głównym założeniem tej metody jest posługiwanie się ruchem jako narzędziem we wspomaganiu rozwoju psychoruchowego dziecka oraz w terapii zaburzeń rozwoju.

Ćwiczenia kinestetyczne służą:

- poznaniu własnego ciała,

- współdziałaniu w grupie,

- wspomagają emocjonalny rozwój dziecka,

- rozwijają orientację przestrzenną,

- zwiększają poczucie bezpieczeństwa, zaufania, pewności siebie, wiary we własne siły i możliwości,

- kształtują pozytywne relacje z otoczeniem.

ZABAWY PALUSZKOWE

Metoda oparta o kontakt z ciałem. Dzięki niej dostarcza się dziecku doznań dotykowych, daje możliwość poznania własnego ciała, odczucia odrębności, nawiązania kontaktu z drugim człowiekiem.

ESTER COTTON (ZABAWY MANIPULACYJNE)

Metoda służy usprawnianiu czynności chwytno-manualnych ręki. Zabawy manipulacyjne dotyczą nie tylko samej sfery ruchowej, jak to sugeruje nazwa tych zabaw, ale obejmują też sferę poznawczą oraz emocjonalno-społeczną. Rozwijają spostrzeżenia, wyobrażenia, myślenie i mowę, uwagę i pamięć. Dziecko uczy się podczas zabaw manipulacyjnych przystosowywać swoje ruchy do przedmiotu. Aktywnie oddziaływać na te przedmioty, przekształcać je, zmieniając ich pozycję, wygląd, składać i rozkładać, badać ich kształt i budowę. Dzięki tym działaniom, poszerza się jego wiedza, a także jego doświadczenie i pomysłowość w szukaniu dróg dojścia do celu, często też w nowych, nieznanych mu dotąd warunkach

Główne cele to:

- usprawnienie koordynacji ruchowej kończyn górnych,

- podniesienie jakości chwytu i czynności manualnych ręki,

- wyrównanie zaburzeń czucia powierzchniowego i głębokiego,

- nauka czucia symetrii ciała.

ELEMENTY TERAPII RĘKI

Terapia ręki polega na wykonywaniu i doskonaleniu różnych czynności manualnych, dostosowanych do wieku i zainteresowań dziecka.

Terapia ręki ma na celu:
- usprawnianie precyzji ruchów rąk,

- orientację w przestrzeni i schemacie ciała,

- wyuczenie zdolności skupienia uwagi, patrzenia,

- wzmacnianie koncentracji,

- doskonalenie chwytu,

- podniesienie niezależności w samoobsłudze,

- poprawę koordynacji wzrokowo-ruchowej,

- przekroczenie linii środkowej ciała.

Ćwiczenia zawsze dobierane są indywidualnie do potrzeb i sprawności każdego dziecka.

ELEMENTY SENSOPLASTYKI-

Sensoplastyka wpływa na optymalny rozwój całego organizmu. Stymulując receptory wpływamy na rozwój połączeń nerwowych w mózgu. Im jest ich więcej tym „łatwiej” nam się myśli, tym sprawniej przebiegają wszelkie procesy analizy i syntezy w umyśle, zarówno małego dziecka jak i osób dorosłych.

Sensoplastyka wpływa na stymulację wszystkich zmysłów:

- węchu

- wzroku

- dotyku

- słuchu

- smaku.

Sensoplastyka wpływa również na wiele aspektów rozwoju dzieci:

- wspomagamy budowanie ich świadomości ciała i przestrzeni,

- dbamy o usprawnienie ruchowe (przygotowanie do nauki chodzenia w przypadku niemowląt),

- wspieramy rozwój zmysłów,

- wpływamy na rozwój mowy (ośrodki w mózgu odpowiedzialne za mowę są usytuowane blisko ośrodków odpowiadających za małą motorykę – czyli pracę dłoni),

- poprzez wspólne działania pogłębimy nasz kontakt emocjonalny z dziećmi – budujemy w ten sposób ich poczucie bezpieczeństwa

Sensoplastyka to mnogość faktur, tekstur oraz cała paleta ekologicznych barw. W pracy z dziećmi wpływamy na rozwój ich kreatywności oraz twórczego myślenia.

ZABAWY MATERIAŁAMI NIEUSTRUKTUROWANYMI

Rozwój zmysłu dotyku jest niezwykle istotny dla harmonijnego rozwoju psychoruchowego dziecka. Dotyk to jedno z pierwszych doznań doświadczanych przez człowieka po urodzeniu, we wczesnym okresie życia stanowi bardzo ważną formę kontaktu z otoczeniem, pomaga budować poczucie bezpieczeństwa, odgrywa dużą rolę w poznawaniu własnego ciała i świata zewnętrznego.

Stymulowanie rozwoju zmysłu dotyku odbywa się m.in. poprzez:

- dostarczanie dziecku zróżnicowanych zabawek pod względem kształtu, faktury, wielkości,

- rozpoznawanie i porównywanie faktur, grubości, ciężkości, gładkości i szorstkości i innych cech dotykowych,

-zabawa z wykorzystaniem materiałów sypkich, nieustrukturowanych, poznawanie różnych konsystencji (ziarna, masy, kasztany, żołędzie, piasek, masa solna, itd.),

- ćwiczenia poznawania małych przedmiotów w małej przestrzeni- usprawnianie chwytu,

- wykorzystanie zabawek rozwijających sprawność dotykową, służące usprawnianiu manualnemu i zachęcające do eksploracji oraz do oburęcznej koordynacji (dobieranki i skrzynki dotykowe, kostki manipulacyjne z różnego rodzaju zapięciami, układanki polegające na wkładaniu drobnych elementów do otworów oraz składanie z kilku części kształtów figur lub przedmiotów, przewlekani, nawlekanie korali, śruby i nakrętki o zróżnicowanej wielkości.

Zdjęcia z zajęć z pedagogiem - kliknij TUTAJ!